Piątek, 16 października 2015r

Doszłam do wniosku, że chce mi się to pisać tylko wtedy gdy jestem zła albo w podłym humorze.

Na przykład dzisiaj, jest całkiem ok.

Jednak zaczynam się o siebie bardzo martwić.

Już sama siebie czasem nie poznaję.

Czy to normalne, że wiem, że jak coś zrobię to się poczuję lepiej, ale mi się nie chcę i znowu popadam w przygnębienie.

Jeezuuuu jak tak to piszę to rzeczywiście jestem do dupy.

Albo coś takiego:

Wczoraj sobie założyłam ten mój wirtualny pamiętniczek z myślą, że nikt tego nie przeczyta i bardzo dobrze! Nie mam zamiaru dzielić mojego życia z przyjaciółmi i znajomymi. (Teraz się pojawia myśl: NO PEWNIE! OD RAZU PODZIEL SIĘ TYM Z CAŁYM ŚWIATEM) A jednak, wchodzę dziś na komputer i mimo wszystko sprawdzam wyświetlenia.

Nie wiem jak nazywa się osoba, które jednocześnie chce i nie chce być w centrum zainteresowania.

Strasznie zagmatwane prawda?

Między innymi tak pracuje mój mózg. Tysiące myśli naraz i nie mogę się skupić. A potem krzywe spojrzenia ludzi i śmiech, że jestem rozkojarzona i nieogarnięta.

Może się trochę przedstawię. ( Jejku, ale to zabawne xd)

Nie zdradzę mego imienia. No bo po co wam to? Ustalmy, że mam na imię Emily.

(Wielbicielka wszystkiego co amerykańskie <---- to ja)

Mam brata, dajmy na to.... Briana, mamę i tatę.

Moja wkurwiająca strona charakteru?

Pragnienie być fajnym na siłę.
Nawet nie wiecie jak mnie to irytuje. Tak jakby rzeczywiście było się czymś chwalić.

Pewnie powiecie: Co w tym trudnego, popraw się.
A ja Wam odpowiem: Chciałabym, żeby to było dla mnie takie łatwe.